Plateau life

Hallo hallo lieve vrienden en familie,

Onze 7e week in Kenia zit er alweer op. Man man man, de tijd gaat zo snel… We genieten hier volop! Het stagelopen en leven in Kenia heeft zo zijn uitdagingen. Om een voorbeeld te geven: vandaag raakte onze gasfles leeg, waardoor we niet meer op ons mooie gasstelletje konden koken. Wij naar het ziekenhuis om te vragen of ze misschien een nieuwe voor ons hadden. Dit was natuurlijk niet het geval. Dus… wij naar de buurvrouw om te vragen om een ‘jiko’, wat een soort kleine BBQ is met kolen (zie foto’s). Ons plan om pannenkoeken te bakken kon dankzij onze buurvrouw gelukkig doorgaan. Maar wel met een emmer geduld! Daarom ondertussen lekker een filmpje aangezet. Zo snel gaat het pannenkoeken bakken niet op deze manier.
Anyway, ze waren heeeerlijk! :) 

Afgelopen vrijdag is er een groep uit Nederland op bezoek geweest in ons ziekenhuis in Plateau. We waren zo brutaal om te vragen of we hun mochten joinen in hun programma die dag. En dat mocht! Het was een super gezellige groep en we hebben die dag erg genoten! We hebben de groep eerst een rondleiding gegeven door het ziekenhuis. Het viel ons op dat het ziekenhuis voor ons al heel normaal was geworden, doordat de mensen uit de groep hun ogen uitkeken door wat ze allemaal zagen. Zo liepen wij dus ook de eerste week haha J. Leuk om te zien dat we dan inmiddels al helemaal zijn geïntegreerd hier en meedraaien in de dagelijkse routine. We zijn na de rondleiding naar ADAPT gegaan, een centrum voor alcohol en drugsverslaafden. Wat weer een avontuur op zich was, want het regende pijpenstelen. En wat gebeurd er dan met die zandwegen hier? Die worden zo glad als ijs! De busjes glibberde van de ene kant naar de andere kant van de weg. Waarop de chauffeur heel droog zei: ‘we are going to dance!’ Haha! Waarop iemand uit de groep: gaan we serieus via deze weg? :) 

ADAPT begeleidt mensen die open staan voor een behandeling voor hun verslaving en gaan regelmatig op pad om preventief werk te doen. Aankomende maandag gaan we een dag met hen meelopen, om te zien en te ervaren hoe ze te werk gaan, super interessant! Vervolgens zijn we mee geweest naar een kindertehuis. Waar een getrouwd stel al jaren hun werk doen, door kinderen die geen ouders meer hebben of op straat gezet zijn door hun ouders op te vangen. Op dit moment hebben ze 27 kinderen thuis. Een heleboel dachten wij zo. Tof om te zien dat er mensen zijn die zich inzetten voor deze kids.

Daarnaast zijn we een weekendje op stap geweest naar Krugerfarm en Kerio view in Iten. Aangekomen bij Krugerfarm moesten we eerst even schuilen in het ‘kantoortje’ aangezien het regende, dat kan helaas ook gebeuren ook Kenya. Vervolgens kwam daar onze persoonlijke gids Robert aangelopen… Do I need to say more..? ;) Hij leidde ons rond en we hebben bijna alle giraffen gezien in het park. Vervolgens zijn doorgereisd naar Iten; The home of Champions. De meeste olympische atleten van Kenya en omgeving (bijvoorbeeld Ethiopië en zuid-Sudan) trainen in dit dorp. We hadden als tip gekregen om te lunchen bij het Kerio View restaurant, welke uitzicht heeft op de Rift Valley. Het dorpje waar wij verblijven heet Plateau (wat letterlijk een plateau is) en de provincie heet Rift Valley. Onder het genot van een heerlijk bord eten hadden we een fantastisch uitzicht op deze vallei. De Belgische eigenaar hoorde ons Nederlands praten en kwam bij ons aan tafel zitten. Hij bood ons een rit aan naar het centrum van Iten. Daar aangekomen stond een groep Belglanders samen een pintje te drinken. Onder het genot van een heerlijke versnapering hebben we erg gelachen met onze zuiderburen. Helaas was het te kort dag om nog naar de atletiekbaan van Iten te gaan, dus dat bezoekje is verschoven naar een ander moment.

Naast dat we hier genieten, zien we ook heel wat leed om ons heen. Tijdens onze stage zien we regelmatig situaties, die ons stil doen staan. Stil doen staan bij het leven, ziekte en de dood. Situaties die het gevoel geven van machteloosheid, verdriet en onrechtvaardigheid. Vorige week kwam er een patiënt binnen, die ons bekend voor kwam. Hij was namelijk 3 weken geleden ook opgenomen in het ziekenhuis. Hoe hij deze keer binnen kwam, is bijna niet voor te stellen. Hij werd door zijn vrouw in een rolstoel naar zijn ziekenhuisbed gereden. Een man van 35 jaar oud. Niet meer in staat om op zijn benen te staan, niet meer in staat om te praten. Uitgedroogd, 40 kilo, vel over been. Bizar om te zien, een beeld dat we niet meer zullen vergeten. Deze man is jaren geleden gediagnostiseerd met HIV. Inmiddels in het laatste stadium van de ziekte, stage 4 (aids). Waarin allerlei complicaties en ziektes zich ontwikkelen in je lichaam. Hoe kon het zover komen? Wat maakt dat hij, ondanks dat er een goede behandeling beschikbaar is voor deze ziekte, zo ziek is? Allemaal vragen die door onze hoofden heen schieten. Het lijkt zo hopeloos. Deze man is, omdat de situatie te kritiek werd, overgeplaatst naar het ziekenhuis in Eldoret (grote stad op een uurtje afstand van Plateau). We hebben niks meer van deze man vernomen.

Afgelopen week waren we aan het begin van hun dienst het rondje aan het doen van controles (bloeddruk, hartslag meten etc.). Binnenlopend op de mannenafdeling viel ons bij een van de patiënten meteen op dat hij een super hoge ademhaling had. Zeg maar gerust 5 keer zo hoog dan wat het hoort te zijn. Dus wij als de wiedeweerga de rest van de controles gedaan, waaruit bleek dat het echt niet pluis was. Ook reageerde hij niet op zijn omgeving. Hierom hebben we direct een arts ingeschakeld en aangeraden om meteen zuurstof te geven. De volgende stappen gingen allemaal op het dooie gemakkie, en dat terwijl de patient in levensgevaar was. Daarbij stuitten we op het probleem dat er in totaal 4 zuurstofapparaten waren, waarvan er maar 1 echt werkte. Deze was echter al in gebruik door een andere patiënt. Ja, wat moet je dan? We hebben in deze situatie gekeken voor welke patiënt de zuurstof op dat moment het meest urgent was en het aan de patiënt in levensgevaar gegeven. Het is bijna niet voor te stellen dat je hier voor zo’n soort keuze moet staan. Door gebrek aan (goed werkende) materialen. Deze patiënt was opgenomen, omdat hij zichzelf om het leven heeft proberen te brengen door zichzelf te vergiftigen. Door zo snel mogelijk acties in te zetten bij deze patiënt, zoals een infuus en zuurstof, is deze patiënt er lichamelijk weer bovenop gekomen! In de ochtend waren we als team erg bezorgd om de patiënt en waren we bang dat hij het niet zou redden. Je zag deze man langzaamaan weer sterker worden. Het was erg bijzonder om hem in de middag uit zijn bed te zien stappen, omdat hij even wat frisse lucht wilde. Wat voelt het goed om dat dan te zien! We waren zo dankbaar en blij dat hij het overleefd had! En ook niet onbelangrijk, dat hij zelf tot de conclusie kwam dat hij nooit opnieuw een poging wil doen. Het is tof om als een team te kunnen werken en voor onze patiënten te zorgen. Wat hebben we een mooi beroep!  

De foto's komen wat later, dus heb eventjes geduld :) 

We denken aan jullie!