Habari a Subui! (Goedemorgen!)

Het is weer de hoogste tijd voor een nieuwe blog. Terwijl we buiten van het zonnetje genieten zullen we onze ervaringen eens op een rijtje zetten. In de bijna vijf weken dat wij in Kenia zijn hebben we al weer veel gezien en beleefd. Wat vliegt de tijd voorbij!

In het ziekenhuis hebben we inmiddels onze draai gevonden en we mogen al veel taken zelfstandig uitvoeren. Het klikt nog steeds goed met onze collega’s, we voelen ons erg thuis binnen het ziekenhuis. Van schoonmakers tot tuinmannen en van bewakers tot pharmasisten, met iedereen maken we dagelijks wel even een kort praatje. Sinds twee weken is het gelukkig drukker in het ziekenhuis, waardoor wij meer te doen hebben tijdens de stagedagen. Zo hebben we alledrie onze eerste bevalling mogen meemaken, onder andere van een tweeling. Echt heel bijzonder om te zien. Het deed ons alledrie aan onze eigen moeders denken, respect hoor voor jullie!
We kijken al minder onze ogen uit dan de eerste weken, maar toch zijn we soms nog erg geschokt van de de dingen die we zien en meemaken. Zo worden we bijvoorbeeld geconfronteerd met zieke patiënten die naar huis moeten, omdat ze niet voldoende geld hebben om voor een ziekenhuisopname of behandeling te betalen. Of een patiënt die al drie dagen ligt te wachten op een bloedtransfusie, omdat één van zijn familieleden eerst bloed af moet geven in het ziekenhuis in Eldoret. Ze kunnen nog geen familielid vinden met dezelfde bloedgroep. Of een net bevallen moeder van 21 jaar oud, die haar kindje in het ziekenhuis achterlaat en vervolgens spoorloos verdwenen is.. Gelukkig kunnen we steun vinden in elkaar om met deze situaties om te gaan en gebeuren er naast deze machtelose momenten ook mooie en hoopvolle dingen.

Naast de stagedagen in het ziekenhuis zijn we ook erg aan het genieten van de mooie omgeving en de leuke contacten die we op doen. Zo hebben we vorige week heerlijk dagje gerelaxt aan het zwembad in het resort ‘Naiberi campsite’. Op de terugweg begon het opeens te regenen en te stormen. Het laatste stuk onverharde weg moeten we altijd achterop de “Pikki Pikki” (motorbike), maar door het weer reden deze niet. Toen kwam er opeens een auto aan, helemaal volbeladen met een Keniaanse familie. Maar net zoals voor alle andere vervoersmiddelen geldt, er kunnen altijd meer mensen bij. Dus na wat inschikken en proppen, mochten wij met de familie meerijden naar onze compound. Het hoofd van het gezin wilde één van zijn zonen graag aan Gerline uithuwelijken. Hij bood welgeteld 20 koeien. Machteld nam de onderhandeling op zich en heeft er uiteindelijk 20 koeien, 5 schapen, 1 geit en zelfs nog 4 kippen bij weten te praten. Ondertussen werd Lienke ook nog ten huwelijk gevraagd, maar uiteindelijk hebben we de familie toch maar duidelijk gemaakt dat we liever trouwen uit liefde. Inmiddels zijn we het wel gewend om meerdere malen per dag ten huwelijk gevraagd te worden.
Afgelopen woensdag werd onze Gerline 23 jaar, wat we gevierd hebben met een heuze Kalina-surpise-party, zoals de gasten het noemden. Met een taart, een grote ketel “Chai” (Afrikaanse thee, met melk en heel veel suiker), muziek, gezang, gedans en gezellige mensen heeft Gerline zich erg jarig gevoeld:)

Momenteel brengen we voor de tweede keer het weekend door met onze klasgenoten Marsha en Willemijn, die in Kitale (zo’n 2 uur hier vandaan) stage lopen. Gisteren hebben we de Chepkiit Waterfalls bezocht, super mooi! We genieten er enorm van om samen het land te ontdekken, ervaringen te delen, uiteten te gaan en gezellig spelletjes te spelen.

Nu gaan we gauw eens aan onze stageopdrachten zitten, want dat wil er nog wel eens bij inschieten met alle belevenissen hier. We wensen jullie allen veel succes met de kou in Nederland, wij zullen extra van de zonnestraaltjes genieten hier;)

Liefs!
Jepkoech (Gerline), Jelaget (Lienke) and Jemutai (Machteld)